Kingdom Come: Deliverance

Zo lang we al over videogames schrijven zijn er weinig titels die ons zo wisten te intrigeren als Kingdom Come: Deliverance. Nadat we vorig jaar aan de slag gingen met de game kwamen we tot de conclusie dat dit er een was om in de gaten te houden. Alhoewel dat misschien meer uit hoop was dan verwachting, want vanaf het begin was het overduidelijk dat dit een game was die de potentie had om beide kanten op te schieten. Het is een ambitieuze rpg die in gelijke mate is opgebouwd uit simulatie en actie. Het verscheurt de pagina's van het op Tolkien-geïnspireerde fantasierollenspel en duikt in plaats daarvan de middeleeuwse Europese geschiedenis in.

Warhorse Studios heeft een uitgebreide role-playing game gemaakt en tot op zekere hoogte heeft geweldig werk afgeleverd: met het creëren van enkele levendige personages en een gedetailleerde sfeervolle wereld. De setting is verfrissend anders, de toon strikt volwassen en tijdens de eerste paar uren lijkt het alsof Warhorse de spijker op zijn kop slaat en ons optimisme terecht was. Helaas vervliegt die eerste indruk vluchtig als het steeds duidelijker wordt dat enkele elementen van Kingdom Come: Deliverance zeer gebrekkig zijn geïmplementeerd.

Onze frustratie en teleurstelling kwam tezamen tijdens één specifieke scène die behoort tot één van de slechtste die we ooit hebben doorstaan: een bestorming met meerdere stappen in een bandietenkamp dat meerdere uren duurde om te voltooien. We hebben er zo vaak doorheen gevochten dat we ons aan het einde schuldig begonnen te voelen voor de eindeloze golven aan vijandelijke soldaten waar we doorheen aan het hakken waren. Keer op keer in dezelfde voetstappen van Henry, een smidszoon die uit is op een bloederige wraak. Deze afstraffende verzameling van gevechten zat vol met Monty Python-achtige loop-'glitches' en haveloos gedrag van computergestuurde vijanden. Daarbij werden we veelvuldig gespietst door enkele onnodige frustrerende moeilijkheidspieken. Het geheel werd vervolgens afgerond met een verschrikkelijk eindbaasgevecht tegen een enorme bruut, die ons keer op keer vrolijk doodstak alsof we gevangen zaten in een surreële prequel van Groundhog Day. Tijdens het gevecht achtervolgde hij ons door een begrensde ruimte, al stekende en zwaaiend met zijn zwaard. Hoe vaak we hem ook met ons zwaard en vlammende pijlen in zijn gezicht raakten, hij bleef onafgebroken op ons afstormen. Tot de game plotseling besloot het zat te zijn ons dood te zien gaan of medelijden met ons kreeg. Het gevecht stopte uit het niets en op mysterieuze wijze werden we tot winnaar uitgeroepen. Wij vonden het prima.

Het vechten in Kingdom Come: Deliverance is vrij uniek en in bepaalde situaties voelt het goed toegepast. Vooral tijdens de standaard één-tegen-één-gevechten was er genoeg nuance en spanning te vinden om ons mee te sleuren. Gerichte stoten en zwaaiende zwaarden treffen elkaar tijdens intense gevechten, met zowel de mogelijkheid tot bekwame aanvallen als behendig verdedigen met een reeks aan wapens. Het vechten werkt echter minder goed in groepssituaties en het bevechten van meerdere tegenstanders kan extreem lastig zijn. We zijn er zeker dit volgens de ontwikkelaar de bedoeling is, maar tijdens de meer chaotische gevechten met meerdere soldaten voelt en ziet het er simpelweg niet goed uit.

Het boogschieten is zelfs nog erger. Wederom is het duidelijk dat Warhorse heeft geprobeerd het vechten bewust lastig te maken. Het schieten van een boog is immers in het echt niet eenvoudig en de drang naar simulatie speelt hier een grote rol. Het boogschieten is echter té lastig en in plaats van ons uit te dagen zorgt het gammele gebruik van de boog er voor dat we ons stumperig voelen, zelfs na meer dan dertig uur gespeeld te hebben. Je kunt weliswaar altijd je vaardigheden verbeteren door te oefenen of door leergeld te betalen, maar ook dan maakt de pietepeuterige besturing het vechten vaak in een hele karwei. Het vechten tegen een groep tegenstanders is zo uitdagend dat het eigenlijk enkele opties in de game wegstreept.

Als Kingdom Come: Deliverance ongenadige gevechten biedt in bepaalde situaties is dit vaak om je richting meer diplomatieke paden te sturen. De Bioware-invloed is hier duidelijk zichtbaar, compleet met gesprekken waarbij alleen de hoofden van personages zijn te zien en er meerdere dialoogopties zijn. Er is een fijn systeem rondom gesprekken te vinden en sommige dialogen zijn vrij goed geschreven, maar niets is echt geweldig. Evenzo voelt de voice-acting plompverloren en diegene die verantwoordelijk is voor de casting heeft bijzonder slecht werk geleverd. De regionale accenten schieten alle kanten op en zijn daardoor wederom een nietige afleiding die je uit de ervaring haalt (Henry heeft bijvoorbeeld een lichtelijk zuidwestelijke Engels-accent, maar zijn ouders klinken alsof ze uit Yorkshire komen). Deze mate van inconsistentie is overal terug te vinden, zelfs onder de adel. Sommige personages spreken met deftige Engelse accenten, terwijl andere weer klinken als Amerikanen. Daarnaast zijn de gezichtsanimaties (of het gebrek daar aan) en de animaties van personages tijdens gesprekken soms van erbarmelijk niveau, iets dat eveneens niet bijdraagt aan de sfeer die ze elders proberen te creëren.

Ondanks onze klachten bevat Kingdom Come: Deliverance ook genoeg positieve punten. De setting is bijvoorbeeld enorm interessant. Henry's verhaal is verweven in grootste gebeurtenissen, zo mengt hij zich onder de aristocratie en helpt hen door het hele koninkrijk. Hoewel de rpg-formule enige mysterie verliest door het vervangen van fantasie met geschiedenis - je treft hier geen kerkers met skeletten aan - is het ook een pad dat zelden bewandeld wordt en daardoor fris en uniek. Warhorse heeft overduidelijk veel tijd geïnvesteerd om die middeleeuwse geschiedenis in hun game te laten werken. Op veel vlakken is men daar prima in geslaagd en alles voelt authentiek (we zijn echter geen experts wat betreft deze periode). Het verhaal draait om wraak, maar er zijn genoeg andere verhaallijnen die op je pad komen en kunnen worden ontdekt om te zien hoe het leven destijds was. Als je met personages praat met een naam kun je zelfs nog meer activiteiten toevoegen aan je to-do-lijst.

We genoten van het simpelweg verkennen van de wereld en de rustieke, modderige dorpen spreken tot de verbeelding van het tijdperk. In de velden en in de kleinere gehuchten voelt het erg authentiek, al zijn de meer uitgebreide gebieden niet altijd even levendig als we hadden gehoopt. Niet speelbare personages en personages die quests geven wachten op je tot je tegen ze praat. Toch is de algehele sfeer, die wordt geholpen door het heftige en brute verhaal, behoorlijk goed. Afgezien van de elders genoemde technische problemen (waarvan we hopen dat ze verholpen worden met een patch) kan dit kleine stukje Centraal-Europa erg leuk zijn om te verkennen en biedt het genoeg om te doen.

Wat het algemene verhaal betreft: dit was meeslepend, maar niet erg subtiel. Enkele van de verkende thema's zijn zeker alleen geschikt voor volwassenen, alhoewel de personages die je ontmoet wat meer nuance en consistentie hadden kunnen gebruiken. Het belangrijkste probleem was niet het verhaal, maar eerder het tempo (de 'pacing') daarvan. Veel van de drama raakte verloren door de nodige drukdoenerij. Dat is misschien een punt van kritiek waar je in het algemeen aan kunt wennen, maar Kingdom Come: Deliverance biedt geen oplossing voor dit probleem. De moeilijkheidspieken tijdens de hoofdmissies wijzen er duidelijk op dat Warhorse wil dat je verkent en een beetje 'grindt' voordat je aan een grote missie begint. Gelukkig zijn sommige van de verhalende quests interessanter dan het verzamelen van groente, al zitten er vaak wel soortgelijke verzamelelementen in. Nog beter zijn de reeks aan opties die de speler uiteindelijk krijgt en zelfs al zijn de gevechten soms buitengewoon lastig er zijn meestal meer manieren om dit aan te pakken. Hoewel het raamwerk dat de speler invloed laat uitoefenen op de situatie soms wat gammel is, zijn we tevreden dat we daadkrachtige keuzes kunnen maken en de vrijheid hebben om van het script af te wijken.

Het savesysteem doet de pacing ook weinig goeds. Automatische saves zijn zeldzaam, alhoewel je buiten de gevechten kunt saven door een 'potion' te gebruiken. Deze kun je zelf maken of aanschaffen bij bepaalde verkopers. Potions zijn niet bepaald goedkoop, dus je kunt deze niet te vaak gebruiken en daardoor is het ook niet mogelijk om van keuze te "veranderen" bij belangrijke momenten die leiden naar een bepaalde uitkomst in het verhaal. Dit is een interessante manier om gewichtigheid toe te voegen aan iedere beslissing, maar kan ook enigszins frustrerend worden als je ergens in problemen raakt en je voortgang niet is op te slaan. Evenzo klaagt Henry onophoudelijk hoeveel honger hij heeft als je zonder eten de wijde wereld intrekt, tot ergernis van iedereen. Zorg er dus voor dat je altijd voldoende medicijnen plus voedsel inslaat en maal er niet om om een kom stoofpot te pakken als je die ergens ziet pruttelen (niemand lijkt daar immers naar om te kijken).

Honger is niet het enige wat Henry bezighoudt, aangezien je er ook voor moet zorgen dat hij uitgerust is. Ben je te lang wakker dan valt hij in slaap, waarbij er letterlijk zwaar wordende oogleden voor het scherm vallen. De wereld reageert ook op Henry en al na enkele uren is onze armzalige smidszoon al uitgegroeid tot een beroemdheid dankzij zijn acties in de wijde wereld. Iedereen die je ontmoet in de hoofdsteden weet hoe het met je gaat en is blij om je te zien. Dat is fijn, maar ook enorm ongeloofwaardig. Gelukkig zijn er gedetailleerde gameplaymechanismen gemaakt voor vele aspecten van het leven in de Middeleeuwen: van het ruilen met handelaars tot aanbidden van heiligdommen. Als je iemand bent die daar graag induikt is er meer dan genoeg te beleven in Kingdom Come: Deliverance.

Wat betreft de rpg-mechanismen: door iets te doen level je Henry. Vecht veel en je wordt beter in vechten; praat veel en je wordt beter in spreken; enzovoorts. Henry's expertise evolueert aan de hand van hoe je speelt en je speelt zo ook nieuwe 'perks' vrij: van alchemietraining tot het verbeteren van je paard. Er gebeurt veel achter de schermen, inclusief enkele vage vaardigheden waarvan we niet goed weten waar ze handig voor zouden zijn (een vaste hand als je dronken een pijl af schiet bijvoorbeeld). Alles is echter terug te vinden in een menusysteem dat er geweldig uitziet, maar lastig is te verkennen en niet erg duidelijk is.

Afgezien daarvan is de gebruikersinterface in het algemeen best mooi. Van de kunstige wereld- en regionale kaarten die je gebruikt om te 'fast-travelen' tot de beschrijvingen die je vindt voor wapens en perks in de menu's. Je kunt bijhouden wat je allemaal doet; beschikbare quests activeren en markeerpunten volgen; en je 'inventory' sorteren, waarbij je voorwerpen kunt verwisselen tussen jou en je paard. Het is niet de meest innovatieve opzet die we hebben gezien, maar het werkt erg goed. Dat is een gevoel dat eigenlijk geldt voor de hele game en alles voelt gemaakt met echte toewijding. Er is een bevredigende soundtrack die het avontuur onderbouwt en de wereld bevat veel details die spelers kunnen ontdekken en zorgt voor een samenhangende ervaring.

Het is dan ook zonde dat Warhorse overduidelijk veel liefde en aandacht heeft gestopt in Kingdom Come: Deliverance, maar het op meerdere gebieden de plank misslaat. Het is een enorm ambitieuze game, maar misschien was die ambitie teveel van het goede. Veel systemen en opties werken niet lekker samen. Wat betreft de technische problemen: de game is voor het schrijven van deze review geüpdatet en verbeterd, maar is nog steeds 'buggy' en onstabiel op bepaalde plekken. Het heeft nog veel afwerking nodig, waardoor het erg voelt als een game die nog in ontwikkeling is en meer ontwikkeltijd nodig heeft. Met die tijd en patches kan Kingdom Come: Deliverance in een betere game veranderen en we zouden erg graag een volwaardig vervolg zien waarin alle grote problemen volledig verholpen zijn. Na de afgelopen week een game gespeeld te hebben waar we enorm naar uitkeken blijven we achter met het gevoel dat het de hoge verwachtingen niet waar heeft weten te maken. Ondanks enkele frustraties, heeft dit middeleeuwse avontuur toch veel te bieden. Het is simpelweg niet de klassieker waar we op gehoopt hadden.